ザメンホフ 「のぞみのうた」
新たな心地 世に来たり
強き呼び声 世を渡る
かろけき風の 翼にて
今遠近（おちこち）に 飛びゆけよ
血に渇く 剣にでなく
そは はらからに 人をなしゆく
とわにいさかう この世にぞ
尊き和をば そは誓ひけり
聖（きよ）き望みの しるしのもとに
和のもののふの 集ひけり
エスペラントのわざにより
そのつとめ 速やかに 育ちゆく
幾千歳（いくちとせ） 強（こわ）き壁立つ
分けられし もろ国ひとに
しかれども 聖（きよ）き心の 慈しみ
その壁を 粉と砕かむ
偏りなき ことばのうてな
お互いに 知りわかりあう
ひとびとは みな大いなる
まどかなる はらからなりと
われわれの まめなる仲間
和のわざに 決して疲れじ
人の持つ うるわしき夢
とことわに かなう日までは
(Zamenhof "La Espero"の拙訳）
"La Espero" Zamenhof
En la mondon venis nova sento,
tra la mondo iras forta voko;
per flugiloj de facila vento
nun de loko flugu ĝi al loko.
Ne al glavo sangon soifanta
ĝi la homan tiras familion:
al la mond’ eterne militanta
ĝi promesas sanktan harmonion.
Sub la sankta signo de l’ espero
kolektiĝas pacaj batalantoj,
kaj rapide kreskas la afero
per laboro de la esperantoj.
Forte staras muroj de miljaroj
inter la popoloj dividitaj;
sed dissaltos la obstinaj baroj,
per la sankta amo disbatitaj.
Sur neŭtrala lingva fundamento,
komprenante unu la alian,
la popoloj faros en konsento
unu grandan rondon familian.
Nia diligenta kolegaro
en laboro paca ne laciĝos,
ĝis la bela sonĝo de l’ homaro
por eterna ben’ efektiviĝos.
