詩 「伊野神宮」
真っ直ぐに伸びる、
樹齢何百年という木々。
伊野神宮に来るたびに、
そのさわやかな霊気に、
私の心身は元気づけられてきた。
何かしら願うよりも、
私はここではただ頭を垂れて、
何か厳かなものに触れる。
こちらが願うよりも先に、
神々は常に人に幸いを願っておられる。
Poemo “Ino Sanktejo”
Rekte plilongigas,
La arboj ke vivas por kelkaj centjaroj.
Kiam mi vizitis al Ino Sanktejo,
La agrablaj aeroj.
Ĉiam altigis mian spiriton kaj korpon.
Mi ne pledas,
Sed mi nur adoras en la loko,
Kaj mi tuŝas sanktan ion.
Antaŭ niaj deziroj,
Dioj esperas homajn feliĉojn ĉiam.
